korluq

1.

is.

1. Kor adamın halı, gözü görməmə. <Salman:> O mənim atamın korluğuna sataşdı. Ə. H.. <Məsmə:> <Ərimgil> gözsüzlük bədbəxtliyini, korluq fəlakətini özləri üçün bir nemət hesab edirdilər. S. H.. <Zeynal> korluğa qismən adət etmişdisə də, yenə çox əziyyət çəkirdi. B. Bayramov.

2. məc. Ətrafında baş verən hadisələri görməyi və ona qiymət verməyi bacarmama; bəsirətsizlik, uzaqgörməzlik, qəflət. Siyasi korluq.

◊ Rəng korluğu – bax daltonizm.

2.

is. Ehtiyac, çatışmazlıq, sıxıntı, əziyyət. <Osetiya torpağının> çaydan, sudan korluğu yoxdur. M. İ.. <Pakizə xala:> Mən onu ayazda, soyuqda, pis gündə, korluqda böyütməkdə ikən məktəb onu qucağına aldı. M. C.. Korluq vermək – 1) başqasını incitmək, əziyyət vermək. Qonşuya korluq vermək; 2) sıxıntı vermək, lazımi qaydada baxmamaq. <Gülsənəm:> Yox, oğul, insafən biz mal-qaraya korluq vermədik. M. Hüs.. <Bərbərzadə:> Mən isə, tərsinə, özümə korluq verən deyiləm. S. Rəh.. Uşaq olma, yeməyinə korluq versən zəif düşərsən. . . M. C.. Korluq etmək dan. – müəyyən müddət üçün hazırlıq görmək, azuqə toplamaq. Taxıl korluq etmək. Ağac (odun) korluq etmək. Korluq çəkmək – ehtiyacda olmaq, sıxıntı çəkmək, zillət çəkmək, ağır günlər keçirmək, əziyyət çəkmək. Sudan korluq çəkmək. Paltardan korluq çəkmək. – <Hacı Osman:> Bu il qoyunlarımız korluq çəkməyəcəklər ki. N. V.. <Hacı Əhməd Almaza:> Biz eşitdik, azuqə sarıdan korluq çəkirsiniz. C. C.. <Müvəkkil Firəngizə:> Görünür yamanca korluq çəkmisiniz. B. Bayramov. Korluğunu çəkmək – birinin olmamasından mənəvi əzab hiss etmək, birinin intizarında olmaq, həsrətini çəkmək. <Qurban:> Sabahın xeyir, a Fatmanisə, kişinin korluğunu çəkmirsən ki. Ə. H..